Vrijdag 15 november 2013 Nongkhai en de fietstocht

Vrijdag 15 november 2013 Nongkhai en de fietstocht.

Vandaag dagje rustig aan. Na het ontbijt het plan gemaakt om de omgeving eens rond te fietsen, dus de fietskes weer gepakt en weg waren we. Hier achter het hotel ligt een meer, met daarin duizenden lotusplanten, uitgebloeid want het is winter. Het weggetje is niet veel soeps, of eigenlijk is het een zandpad. Als ik 500 meter heb gefietst is mijn voorband zo goed als plat!
Getverderrie, teruglopen? Maar langs de weg staan allemaal huisjes, bij één ervan sleutelen ze aan auto's. Ik daar eens even gevraagd of ze de band op kunnen pompen, want tja, zo haal ik het parcours nooit. Naar achteren wijst de man, ik loop door, Sjef blijft buiten het hek staan, met zijn rose fietske, die denkt laat haar maar scharrelen.
En ja er is lucht, alleen moeten ze even de generator aanslingeren. En dan ssssss en de band zit weer vol! We kunnen weer, fooitje gegeven, ze zijn blij, en wij ook.
Daar gaan we weer, tussen de rijstvelden, langs buffels. Weet je trouwens, ze denken hier heel praktisch, als je een buffel hebt, ga je geen hek zetten om het weiland. Neen, je doet een touw om de buffel zijn nek, paal eraan en het beest is echt te lui om los te breken. Bovendien kan hij dan overal grazen! Verzet je gewoon de paal. Hendig, nietwaar.
We hebben vals plat, én wind tegen, dat valt niet mee op een kinderfiets, zonder versnellingen, als je een E-bike gewend bent! Maar goed op Aziatisch tempo genieten we van prachtige velden rijst, teakhouten huizen, winkeltjes, krotjes, lachende mensen, en komen we bij een verwaarloosde tempel. Boeddha had het hier vast niet naar de zin. Wooh! Allemaal van die zwerfhonden, daar heb ik het helemaal niet op! Weg bij de tempel, ik demarreer! Die joekels moet ik niet! Gelukt, we hebben ze gelost. Gelukkig. Nou we fietsen rustig door. Ik voorop, tot ik opeens Sjef mis, staat zeker weer een plantje te fotograferen. Dan zie ik hem staan, ik keer maar weer om, tja, die heeft zijn achterband plat gereden.
Wat nu? Hoe leg je in het Thai uit dat je in het hotel woont, want dat is zo nieuw, weet niemand te vinden.
Uit een oprit komt een man op een brommer, ik wijs op de lekke band, en hij zegt, Okee, pakt de fiets en loopt er mee naar het huis om de hoek,
Een hoop getimmer, maar, jaja het blijkt de mecanicien te zijn. Ze praten even samen en de man wijst, dat we kunnen gaan zitten. Hoezo, waar? Op een bamboe tafeltje. De man legt het mooie rose fietske op zijn kant, pakt de bandafnemers en 123 de band ligt eraf. De generator aan, lucht in de binnenband en pffff, grôôt gat! Uh uh zegt de Thai, en begint aan het plakritueel. Dat heb ik mijn vader vaak zat zien doen. Schuren, solution erop, efkes drogen, lap erop, klaar. Pompen maar weer, pffff, nog niet dicht. Ritueel opnieuw. Hij zet zijn bril eens op. Eèn gebroken glas, hoe kan hij nou dat gat goed zien? Even wachten tot alles goed vast zit, nog even bijschuren, pompen bakje water halen, dompelen, Yes, dicht. Tijdens het wachten haalt hij een soort grote föhn tevoorschijn, Sjef moet proberen, het is een massage apparaat, ik lig achter de rug, in een deuk, want de stroomdraden zitten met tape aan elkaar. Of ik terug ben in mijn jeugd! Ik kijk eens goed rond in de "werkplaats" en ik zie potten en pannen, een tuktuk, kinderfietsen, een kip met 6 kuikens, een hundje aan de riem, lege plastic flessen enfin, alles wat een mens kan verzamelen, met een flinke laag vuil erover heen.
Maar: de band blijft dicht, missie geslaagd. Buitenband er weer op, 20 bath armer (47 ct) en een sigaret. Sjef rookt trouwens weer ( ! Alleen op vakantie zegt ie) en daar gaan we weer. We besluiten terug richting hotel te gaan, want die band, is echt niet te vertrouwen. Maar de wind in de rug, en omlaag, dat schiet goed op en de band houdt het goed. Dus nemen we een ommetje rond het meer, tot de weg zo slecht is dat we gaan lopen. Ook mooi, moeras met lotuskolven, heel veel slakkenhuizen en alleen op de wereld. Zo mooi en stil.
We klunen een heuveltje op en staan oog in oog met een Boeddha beeld van zeker 15 meter hoog. Er tinkelen wat belletjes in de wind, hoog boven zijn hoofd en het is er zooo stil en vredig. Geweldig!
Sjef ziet weer wat in een boom. Het blijkt een nest van insecten te zijn , met daarop een compleet mierenvolk van hele grote bruine mieren. Nou ik fiets liever door, die insecten die boeien me niet zo, dat weet je.
En zo belanden we weer bij het Bualinn hotel, en blijkt dat we de enige gasten zijn vandaag, en of we een kamer op de begane grond willen. Ja dat willen we wel. De tuinman wordt gecharterd om de koffers van 2 hoog te halen, en zo hebben we nu een kamer aan het zwembad, met een compleet terras voor ons zelf. Lekker even gezwommen en weer gesoigneerd.
Eten: we willen naar Nongkhai, dus bestellen we een taxi, het is ongeveer een kwartier rijden, en ja hoor daar komt een klein vrachtwagentje, soort pick up, met banken in de laadbak, afdak erboven en Mr en Mrs Viguurs stijgen in.
Géén gordels, géén airbags, gewoon niks, maar we komen goed aan. We eten langs de weg in de stad een heerlijke gegrilde halve haan, voor Sjef en voor mij een gegrilde Mekongvis, met papayasalade en sticky rice. Fles water erbij, héél veel te kijken, het is heerlijk! Voor een tientje klaar.
Nu nog naar het busstation om eens te kijken hoe laat de bus naar Udon Thani gaat, morgen, want dan gaan we weer aan het volgende avontuur beginnen. Daar blijven we 3 nachten, tot de 19e, dan vliegen we naar Bangkok. In Udon Thani is ook het vliegveld.
Op het busstation zoeken we nog een tuktuk om ons weer naar het hotel te brengen. Sjef gaat vragen, we hebben een foldertje, de chauffeur gaat bellen, weet nu waar hij zijn moet, en hij doet het. Dus we stappen in, deze keer geen auto, maar een brommertje met bak erachter, wij erin, met nog een dame en daar gaan we. Het vehikel piept en kraakt en volgens mij remt ie nauwelijks, Sjef zegt : kijk maar de andere kant op, ik bid tot de heilige Christoffel voor behouden thuiskomst, want wat de man nog niet weet is dat er vanaf de highway een zandpad vol kuilen ligt. Dat ondervinden we meteen, pikdonker en boink boink, maar we zijn er snel, gelukkig!
Wel, zo zie je maar, ik zeg altijd, we komen vanzelf weer thuis.en zo wil het dat ik hier nu moederziel alleen op het terras aan het zwembad zit, het is bijna volle maan, ik hoor allerlei geluiden van krekels, van de gekko, gekwaak van kikkers, en het valse gezang van karaoke, ergens ver weg. Maar ik vind het heerlijk, toe aan iets nieuws zullen we dit morgen vast missen.
Trouwens ik kan melden dat mijn rug eindelijk wat beter gaat, fietsen en zwemmen is er kennelijk goed voor. Ik heb overigens de Osteo al gereserveerd voor als we thuis zijn, leve internet!